Termin „medyczna marihuana” odnosi się do kwiatów roślin konopi wykorzystywanych w leczeniu coraz szerszego spektrum schorzeń. W ustawodawstwie, takim jak ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, pojęcie medycznej marihuany można odnaleźć w ramach definicji ziela konopi innych niż włókniste. Obejmuje ono każdą naziemną część rośliny konopi (pojedynczą lub w mieszance) z wyłączeniem nasion, zawierającą powyżej 0,20% sumy delta-9-tetrahydrokannabinolu oraz kwasu tetrahydrokannabinolowego (kwasu delta-9-THC-2-karboksylowego). Artykuł 33a wspomnianej ustawy nadaje zielu konopi innych niż włókniste status surowców farmaceutycznych, przeznaczonych do sporządzania leków recepturowych. Natomiast w celu zrozumienia, czym jest surowiec farmaceutyczny, warto odwołać się do prawa farmaceutycznego, gdzie wskazuje się, że jest to substancja lub mieszanina substancji używana do sporządzania lub wytwarzania produktów leczniczych.
Na polskim rynku surowce farmaceutyczne wykorzystywane do sporządzania medycznej marihuany mają kategorię dostępności Rpw – są wydawane na podstawie recepty lekarskiej, zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe, określone w odrębnych przepisach. Medyczna marihuana jest produktem leczniczym przygotowywanym przez farmaceutów w aptekach na podstawie recepty lekarskiej przedstawionej przez pacjenta. W praktyce zazwyczaj oznacza to odważenie odpowiedniej ilości surowca w izbie recepturowej apteki. Należy zauważyć, że ze względu na zakaz uprawy konopi innych niż włókniste, zawarty w art. 45 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, obecnie dostępne surowce są importowane do Polski z innych krajów.
Czy uprawa medycznej marihuany jest dozwolona?
Tak, jednak z pewnymi ograniczeniami. Nowelizacja ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przewiduje możliwość uprawy konopi innych niż włókniste oraz zbioru ziela lub żywicy tych konopi w celu wytwarzania surowca farmaceutycznego. Aby to zrobić, należy uzyskać zezwolenie od Głównego Inspektora Farmaceutycznego (w formie decyzji), które może być przyznane instytutowi badawczemu pod nadzorem ministra właściwego do spraw rolnictwa.
W celu otrzymania zezwolenia na uprawę konopi, instytut musi dostarczyć podstawowe informacje zawarte w wniosku oraz zapewnić odpowiednie miejsce i pomieszczenia do tego celu, takie jak hala do uprawy, suszarnia, magazyn i laboratorium z odpowiednim wyposażeniem do badania jakości roślin i suszu.
Podczas rozpatrywania wniosku, Generalny Inspektor Farmaceutyczny będzie konsultować się z odpowiednią komendą policji w celu zweryfikowania bezpieczeństwa miejsca uprawy i uniemożliwienia dostępu osobom nieuprawnionym. Instytut, który uzyska zezwolenie, będzie musiał prowadzić aktualną listę osób i pojazdów uprawnionych do wejścia na teren uprawy.
Instytut odpowiedzialny za uprawę będzie musiał prowadzić dokumentację dotyczącą tej działalności, zabezpieczyć ją przed kradzieżą, zniszczeniem i nieautoryzowanym dostępem, utworzyć system kontroli i wyznaczyć odpowiedzialną osobę do prowadzenia rejestru roślin uprawianych i zniszczonych. Ta osoba powinna posiadać wykształcenie w dziedzinie nauk ścisłych lub co najmniej 2-letnie doświadczenie pracy u posiadacza zezwolenia na produkcję lub import produktów leczniczych.
Nowelizacja ustawy przewiduje uprawnienie wojewódzkich inspektorów farmaceutycznych do przeprowadzania, nie rzadziej niż co 3 lata, kontroli w zakresie spełniania przez instytut obowiązków wynikających z ustawy. Naruszenie danych warunków prowadzenia działalności w zakresie uprawy konopi inne niż włókniste może być zagrożone sankcją w postaci utraty uzyskanego pozwolenia.
Chociaż teoretycznie uprawnienie krajowych producentów do uprawy konopi powinno obniżyć koszt medycznej marihuany, w praktyce koncentracja jej produkcji w rękach jedynie instytutów badawczych może skutkować brakiem zmian w obciążeniach finansowych pacjentów. Co więcej, obecne regulacje refundacyjne uniemożliwiają refundację leków recepturowych wykonanych z surowców farmaceutycznych konopi, takich jak wyciągi, nalewki farmaceutyczne i inne formy konopi, poza włóknistymi.